Heenreis met een omweg Zaterdag 27 November

De reis gaat beginnen we worden opgehaald om 05.45 door Richard om ons naar schiphol te brengen.
sluiten wij de boel af in Rotterdam, maak ik een geweldig fout: trek ik mijn nieuwe schoenen aangetrokken met stilletohakjes (foutje die mij duur kwam te staan) en de avontuur is begonnen.

Vlot verloopt de trip naar Schiphol met radio 538 op je nuchtere maag worden wij afgedropt en weldra zijn wij door de douane en lopen wij volop in kerstsfeer op de winkelpromenade waar de shushi tot mijn spijt nog niet open is maar een bak koffie is voldoende om eventjes bij te komen. De eerste vertraging wordt aangegeven, begint met een kwartier algauw weten wij dat het drie en een half uur wordt. Bij de gates zijn er weinig servicespunten maar uiteindelijk komt er informatie over Ierland die met zware sneeuwstormen te maken heeft en wij krijgen ter compensatie een vette bon van 5 euro voor een snackconsumptie.

Het vliegveld van Dublin is de hele ochtend dichtgeweest. Na een goede reis ploegen wij heerlijk over de sneeuwsmoerie door. De volgende vliegtuig, de vlucht naar Orlando was vertrokken. Volledige chaos op het vliegveld van Dubin. Wij werden door een vriendelijke Ierse naar het helpdesk verwezen waar een rij van dik 150 meter wachtende voor u stonden. Er is nog maar één vlucht met een paar lege plekken en wel naar New York dat moesten wij in anderhalve uur regelen, de adreline vloog omhoog want de volgende vlucht is pas ergens dinsdag. Theo schoot door de security en had geluk er was wel een jongen (stagiaire) die ons wou helpen, die jongen heeft echt super zijn best gedaan, ook de koffers hadden wij niet gezien. Gewoonlijk gaat men door de transferroute, hier gingen wij eruit en opnieuw inchecken. Dublin heeft een mooie en grote luchthaven, ook hier weer drie uur vertraging maar eindelijk zitten wij richting New York.

In het vliegtuig, waar goede service verleend werd, trok in een paar dikke sokken aan en ben ik lekker naar films(dances with wolves & Robin Hoog) gaan kijken terwijl Theo intussen contact zocht met nog meer gestrande reizigers uiteindelijk waren er ongeveer 16 waar wij in JFK airport bij elkaar waren voor de vlucht naar Orlando. Bij de immigratiedienst waren wij direkt aan de beurt en onze koffers kwamen als eerste aan, dit was vooral voor Theo een opluchting, en hierna kregen wij hulp van de groep met het inchecken bij een andere maatschappij.

Jet Blue air in een andere terminal, deze was goed bereikbaar via een shuttle, maar ja in America maken men nergens een punt van en gaat het echt heel ontspannend aan toe, behalve voor mij die intussen nuffig kilometers op snelheid af moet leggen op hoge haken. De stress was volop aanwezig vooral betreffende de koffer: zouden wij die deze vakantie nog zien! Mijn nieuwe camera was erin gestopt, ik moet nog leren hoe die werkt en alleen de handleiding onderweg wou doornemen. De koffers waren er redelijk snel. Bij de Dollar(balie) waar wij de auto hebben gehuurd hebben lieten wij de expresspas en de voucher zien, daar staan alle gegevens al ingevoerd dus geen gezeur over extra verzekeringen, ’s nachts moet men langs de balie, want er ziet niemand in het garagekantoor en na de balie de papieren afgegeven in de garage waarop staat vip auto.




Theo had een vervroegde sinterklaascadeautje: precies diegene waarop hij hoopte een GMS acadia die speciaal voor je gereseerveerd sta. Met de laatste inspanningen sleepde ik mij naar die koets en hoep naar de overnachtingshotel Fairfield net naast het vliegveld na bijna 27 uur konden we ons bed opzoeken,